سال ها پیش، با حمایت روباه پیر، زقّوم هرتزل به بار نشست و میوه ناپاک اسرائیل را پدید آورد.
سال ها پیش، کرکس ها با شعار سرزمین بدون ملّت برای ملّتی بدون سرزمین، سرزمین ملّتی را به تاراج بردند که گویی از ساده ترین حقوق انسانی هم بهره ای نداشت.
و نه ملّتی باقی ماند و نه سرزمینی. آنان که باقی ماندند در زحمت و رنج، با امیدی نومید گذر عمر را به نظاره نشسته اند. عدّه ای رفتند. و آنان که ایستاده اند را می توانی در ژرفای خاک و یا در کنج دخمه دُژخیمان بیابی.
و امّا سرزمین...
سالها پیش، نسیم دست در دست شاخه های زیتون، سمفونی صلح را زمزمه می کرد. و چکاوکها نغمه ی آزادی را در کوی و دشت فریاد می کردند. سرزمینی که نگین سبز زیتونش در میان آتش صهیونیستی خاکستر شد. سرزمینی که در میان شهرک ها اسیر شده است.
ملّتِ بدون سرزمینی، سرزمینی را به چنگ آورد. و ملّتی ماند بدون سرزمین، با کوهی از درد و با داغی سوزان به اندازه تک تک کسانی که در تمام این سال ها به جرم زنده بودن، به مرگ مجازات شده اند.
آری. امروز سرزمین زیتون به آشیانه کرکس بدل شده است. کرکس ها خوب چاق شده اند. هستند کسانی که برایشان غذا می ریزند. واضح تر بگویم. هنوز هستند کسانی که با پول خود بر قدرت پنجه کرکس می افزایند تا بیشتر از پیش گلوی کودک فلسطینی را بفشارد.
و چه نیکوست هنگام خرید، در انتخاب میان کالاهای گوناگون، نگاه خسته و بی رمق کودکی فلسطینی را به یاد بیاوریم که چشمانش را به من و شما دوخته است. به پولی که در دست داریم. پولی که میتواند گلوله ای باشد در سینه ی یک جوان.
این آغاز راه نیست. ادامه نهضتی است که می کوشد اگر توان کمک به ملّتی مظلوم را ندارد، لااقل بیش از این بر رنج و دردشان دامن نزند.
این اراده ی یک ملّت است برای زمینگیر کردن کرکس هایی که مدّت هاست سایه شان بر سر سرزمین مان سنگینی میکند.
ملّتی به اندازه تمام آدم هایی که آدم کش ها را دوست ندارند. و سرزمینی به وسعت تمام جهان...