شب که به خانه آمد، خستگی توی نگاهش موج می زد. موقع شام چند لقمه بیشتر نخورد. رفت که بخوابد. نیمه شب بود. احساس کردم خانه سرد است. بلند شدم بخاری ها را بیشتر کنم. در اتاقش را که باز کردم، دیدم به جای تخت روی موکت دراز کشیده و رویش چیزی نیانداخته...
شده بود کار همیشگی اش. بعد از چندبار اصرار من و نپذیرفتن او فهمیدم دلیلش چیست. سعی می کرد تا جایی که می تواند به زندگی افراد محروم جامعه خو کند...
آخرین باری که برای مرخصی آمده بود،
هنوز پایش به خانه نرسیده، گفت: می خواهم این دو روز را روزه بگیرم.
گفتم:چرا؟ گفت: چندماه پیش توی خط مقدم نتوانستم یکی دو روز از روزه هایم را بگیرم.
گفتم: مادرجان تو جبهه بوده ای، هنوز بدنت ضعیف است. بگذار بعداً.
اصرار کرد که باید روزه های قرض را بگیرد. صبح که برای صبحانه صدایش زدم، گفت: روزه ام.
بدون سحری روزه اش را گرفت...
با چند نفر از رفقا رفته بودیم اردو. شب بلند شدم آب بخورم. صدایی توجهم را جلب کرد. دیدم بهزاد دارد توی خواب می گوید: بفاطمة و أبیها و بعلها و بنیها...
روز بعد هرکار کردم دلیلش را نگفت.
بعد از شهادتش، توی یک جلسه فرمانده اش را دیدم. جواب سؤال قدیمی ام را گرفته بودم...
می گفت آخرین کلام بهزاد، یا زهرا(سلام الله علیها) بود...
(شهید بهزاد احدیان)
