ماه رمضان بود. بعد افطار با دوستانش به پارک می رفتند و تا سحر درس می خواندند.
کنکورش را که داد، ساکش را بست که برود جبهه. گفتم حداقل صبر کن تا نتایجت بیاید.
گفت: قبولی در این کنکورها برایم آسان است. شما دعا کنید در امتحان الهی و توی دانشگاه انسان سازی قبول شوم. و رفت...
خبر رسید پزشکی قبول شده. منتظرش بودم تا این خبر خوش را به او بدهم...
آمد. ولی روی دوش مردم.
(شهید علی اکبر کفش کنان)
خدایا تو شاهدی که من هیچ گاه برای فرار از زیر بار مسئولیتی که در این برهه از زمان و مکان بر عهده ام نهاده شده است از تو تقاضای شهادت ننموده ام...خدایا با وجود این که هیچ گاه به طمع بهشت و به خاطر گریز از مسئولیت های محوله بر دوشم آرزوی شهادت ننموده ام، در هیچ زمانی نیز از تو نخواستم که مرا سالم و محفوظ نگهداری.
بلکه خدایا من همیشه راضی به رضای تو بوده ام و هر چه را تو مقدر کرده ای تقاضا نموده ام و فقط یک خواسته از تو داشته ام و آن این که خدایا مرا هماره در میدان های نبرد درونی و جهاد اکبر که جهاد در جهت تهذیب نفس می باشد پیروزم بداری.
فرازی از وصیّت نامه شهید علی اکبر کفش کنان
نیمه شب بود. از خواب بلند شدم تا آب بخورم. دیدم چراغ اتاق علی اکبرهنوز روشن است.
رفتم به او بگویم بخوابد.
در اتاقش را که باز کردم دیدم روی میزش پر از کتابهای مختلف است.
و خودش کمی آن طرف تر روی کتابی نیمه باز خوابش برده...
شهید که شد، ساکش را برایمان پس فرستادند. قدری سنگین بود. وقتی کنجکاوانه بازش کردم،
کتاب هایش به من لبخند زدند...
( شهید علی اکبر کفش کنان)
دم غروب بود. در زمین خاکی کنار خانه مان با بچّه ها فوتبال بازی می کردیم. صدایم زد. به سویش رفتم. بریده بریده گفت: مسجد ابوذر کجاست؟
جوان بود و جعبه شیری بر شانه اش. عرق از سر و رویش جاری بود.
با او به مسجد رفتم. پس از نماز، با شیر روزه مان را باز کردیم...دیگر اورا می شناختم. کار هر سالش بود. ماه رمضان به محله های پایین شهر می آمد و...
(شهید علی اکبر کفش کنان)
