حاضر برای حضور

قرار همیشگی­ مان بود. هر هفته بعد از دعای کمیل می ­آمدیم حرم.

امّا این ­بار فرق می­ کرد. نمی­ دانستم علی قبل از دعا کجا بود که این­ قدر خسته به نظر می­رسید. حال نداشت.

توی ماشین ماند و به زیارت نیامد.

انگار امام را با چشم سر می ­دید و نمی ­خواست با وضع بد به حضورش برود.

هر چه می­ گذشت، رفتارش عجیب ­تر می ­شد. این اواخر به غسل زیارت خیلی مقیّد شده بود...

(شهید سیّد علی آل شهیدی)