ما سه نفر

سه نفر بودیم؛ من، علی و سیّدعلی.  یکدیگر را مثل برادر دوست داشتیم.

کربلای پنج که تمام شد، خبری از علی نیامد.  گفتند مفقودالاثر شده است.

تحمّل دوری­ اش برایم دشوار بود. دل و دماغ درس خواندن نداشتم.

سیّد که دلیلش را می­ دانست، بارها در مورد سهل انگاری­ ام در درس خواندن به من تذکّر داده بود.
یک روز که صحبت­مان جدّی­ تر شده بود،گفت: بالاخره چاره­ ای نداریم... هروقت احساس می­ کنی حال درس خواندن را نداری، قرآن تلاوت کن.

(شهید سیّد علی آل شهیدی)