از کمیل غافل نشو...

باسمه تعالی

با عرض معذرت از این که بیم داشتم این مسائل ناگفته بماند.

- نظرات شخصی همیشه ایجاد کننده اختلاف و درگیری است.

همیشه سعی در فدا کردن این نظرات در رابطه با جمع و ضوابط داشته باشید.

- حضور روحانی در انجمن بزرگ ترین تضمین شرعی حرکت است.

- مسئول انجمن باید کانون انعکاس و پذیرش عواطف برادران انجمن باشد و بهترین دلگرم کننده آن­ ها.

- دعای کمیل، سازنده ­ترین و عالی­ ترین بعد تشکیلاتی و اصیل انجمن است.

بخشی از نامه ­ی شهید علیرضا مهدوی عادلی به اعضای انجمن اسلامی دبیرستان شهید حکمت

برای دریافت تصویر با کیفیت، بر روی عکس نامه کلیک نمایید.

تنها فریادرس

قرار شد از میان نهرها و باتلاق­ ها عبور کنیم. گروه به گروه به آب زده و با سرعت پیش می ­رفتند.

تا نصف زانوها در گل و تا نزدیک گردن در آب بودند. بعضی جاها پا گیر می ­کرد و راه رفتن بسیار سخت می­ شد. بالاخره از یک گذر عبور کرده و به محل دیگری رسیدیم. هوا به شدت سرد بود. کم کم احساس کردم پایم یا قلبم مرا از حرکت باز می­ دارد...عرصه برای من تنگ شد و دیگر احساس کردم که نمی­توانم خودم را بِکشَم...دلم خیلی به درد آمده بود و خدا می­داند که جز او کسی را نمی­ شناختم.

یا عماد من لا عماد له و یا غیاث من لا غیاث له...گویی تمام دردها را بر دلم ریخته بودند. با توسلی دوباره به آب زدم. خدا می­داند آن­ قدر برایم آسان شده بود که فکر می­کردم دارم پرواز می­ کنم.

خدایا شکرت.

فرازی از دفترچه خاطرات شخصی شهید علیرضا مهدوی عادلی

روابط عمومی سیّار!

در خانه حسابی شلوغ شده بود. کلی هم پرده به دیوار زده بودند. پانزده تایی می­شد. پرده­ها را که خوب نگاه کردم، دیدم هر کدامش از طرف جایی است. از انجمن اسلامی و هلال احمر گرفته تا بسیج و باشگاه ورزش باستانی.

اخلاقش جوری بود که با همه می­جوشید. شهید که شد، خیلی­ها آمده بودند برای تبریک و تسلیت.

(شهید مجید دلبریان)

تخت بلا استفاده

شب که به خانه آمد، خستگی توی نگاهش موج می­ زد. موقع شام چند لقمه بیشتر نخورد. رفت که بخوابد. نیمه شب بود. احساس کردم خانه سرد است. بلند شدم بخاری­ ها را بیشتر کنم. در اتاقش را که باز کردم، دیدم به جای تخت روی موکت دراز کشیده و رویش چیزی نیانداخته...

شده بود کار همیشگی ­اش. بعد از چندبار اصرار من و نپذیرفتن او فهمیدم دلیلش چیست. سعی می­ کرد تا جایی که می ­تواند به زندگی افراد محروم جامعه خو کند...

قرضی که ادا شد...

آخرین باری که برای مرخصی آمده بود،

هنوز پایش به خانه نرسیده، گفت: می­ خواهم این دو روز را روزه بگیرم.

گفتم:چرا؟ گفت: چندماه پیش توی خط مقدم نتوانستم یکی دو روز از روزه­ هایم را بگیرم.

گفتم: مادرجان تو جبهه بوده­ ای، هنوز بدنت ضعیف است. بگذار بعداً.

اصرار کرد که باید روزه­ های قرض را بگیرد. صبح که برای صبحانه صدایش زدم، گفت: روزه­ ام.

بدون سحری روزه ­اش را گرفت... 

راز سر به مهر

با چند نفر از رفقا رفته بودیم اردو. شب بلند شدم آب بخورم. صدایی توجهم را جلب کرد. دیدم بهزاد دارد توی خواب می­ گوید: بفاطمة و أبیها و بعلها و بنیها...

روز بعد هرکار کردم دلیلش را نگفت.

بعد از شهادتش، توی یک جلسه فرمانده­ اش را دیدم. جواب سؤال قدیمی ­ام را گرفته بودم...

می­ گفت آخرین کلام بهزاد، یا زهرا(سلام الله علیها) بود...

(شهید بهزاد احدیان)

شهادت حقش بود...

جبهه بودیم. داشتیم می­ رفتیم آموزش. کمی که گذشت، دیدم محمّدتقی همراهمان نیست. رفتم دنبالش.

کنار تانکر آب پیدایش کردم. داشت وضو می ­گرفت.

شده بود کار همیشگی­ اش. بدون وضو، آموزش نمی­ آمد.

(شهید سیّد محمد تقی مجتهدزاده)

هم بازی فرشته ها

آمده بود دم در. می­ گفت:  چرا طفل معصوم را به زور می­ فرستیدش؟

گفتم: دست من نیست. خودش دوست دارد برود.

هنوز چهار سالش کامل نشده بود. صدای اذان که بلند می ­شد، وضو می­ گرفت و می­ رفت حسینیه، نماز جماعت.

(شهید سیّد محمّد تقی مجتهدزاده)

شفایم را گرفتم...

مدتی بود پایش درد می کرد. دکتر گفته بود رماتیسم دارد و قدغن کرده بود که آب به پایش بزند.

می خواستیم برویم سوریه، زیارت. گفت: من هم می آیم. آن قدر اصرار کرد که پدرش راضی شد.

در راه برگشت، از کنار دریا رد می شدیم. ماشین را زدند کنار و مردها رفتند آب تنی. دیدم دارد آماده می شود که برود توی آب.

گفتم: چشمم روشن. مگر آب برایت ضرر نداشت؟

همین طور که می دوید گفت: نگران نباش مادر. شفایم را از حضرت رقیّه (س) گرفتم.

چند سال بعدش جنگ شد. رفت جبهه. غوّاص بود که خبر شهادتش را آوردند.

هم رزمش می گفت گاهی 6 تا 7 ساعت توی آب بوده اند...

(شهید محمّدرضا ماندگاری)

فصل نتایج

ماه رمضان بود. بعد افطار با دوستانش به پارک می­ رفتند و تا سحر درس می­ خواندند.

کنکورش را که داد، ساکش را بست که برود جبهه. گفتم حداقل صبر کن تا نتایجت بیاید.

 گفت: قبولی در این کنکورها برایم آسان است. شما دعا کنید در امتحان الهی و توی دانشگاه انسان سازی قبول شوم. و رفت...

خبر رسید پزشکی قبول شده. منتظرش بودم تا این خبر خوش را به او بدهم...

آمد. ولی روی دوش مردم.

(شهید علی اکبر کفش کنان)