تنها فریادرس

قرار شد از میان نهرها و باتلاق­ ها عبور کنیم. گروه به گروه به آب زده و با سرعت پیش می ­رفتند.

تا نصف زانوها در گل و تا نزدیک گردن در آب بودند. بعضی جاها پا گیر می ­کرد و راه رفتن بسیار سخت می­ شد. بالاخره از یک گذر عبور کرده و به محل دیگری رسیدیم. هوا به شدت سرد بود. کم کم احساس کردم پایم یا قلبم مرا از حرکت باز می­ دارد...عرصه برای من تنگ شد و دیگر احساس کردم که نمی­توانم خودم را بِکشَم...دلم خیلی به درد آمده بود و خدا می­داند که جز او کسی را نمی­ شناختم.

یا عماد من لا عماد له و یا غیاث من لا غیاث له...گویی تمام دردها را بر دلم ریخته بودند. با توسلی دوباره به آب زدم. خدا می­داند آن­ قدر برایم آسان شده بود که فکر می­کردم دارم پرواز می­ کنم.

خدایا شکرت.

فرازی از دفترچه خاطرات شخصی شهید علیرضا مهدوی عادلی